İncelenecek oyun bir FPS olunca insan hep bir farklı hissediyor ya da bende böyle oluyorum diyelim. Benim neslimin oyun tarihinin en büyük FPS yapımları ile büyüdüğünü varsayarsak, farklı hissetmekte haklıyım diye düşünüyorum. FPS oyuncusunun gerçekten çevik, hızlı ve attığını vuran türden olduğu zaman diliminden bahsediyorum. Roketlerin üzerinden atladığımız -daha doğrusu bunun mümkün olduğu- oyunlardan bahsediyorum. Platformdan platforma uçtuğumuz, nefesimizi kesen çoklu oyunculu maçları anlatmaya çalışıyorum. Unreal Tournament, Quake, Half-Life ve Doom'un yıllarından.

Güneş piliyle iyileşen ve bizim zamanımızda geçen sözde MMFPS'lerden o kadar sıkılmış durumdaydım ki Titanfall açılırken kendimi çocuk gibi hissettim. FPS sonunda özüne, yani bilim kurguya geri dönüyordu. 

Şimdi yeniden roketleri atlatma zamanı...

Son 10 yılın en iyi FPS oyunun incelemesine hoşgeldiniz...

 

Kendini Özel Hissetmek!

Unuttuğumuz başka bir şeyde kendimizi özel hissetmek olmuş. İşte onu daha ilk maçımda anladım. Fark ettiyseniz ilk maç dedim, eh hepinizin bildiği üzere oyunda senaryo modu bulunmuyor. Bu son derece yerinde bir karar olmuş bana soracak olursanız, oyunun amacını tamamen belli etmesi, beklentileri karşılaması yönünde artı bir geri dönüş olacaktır. İyi, tamam senaryo yok dediniz de, bu Campaign seçeneği nedir?

Oyun hikayesini çoklu oyunculu moduyla anlatıyor derim. Titanfall'un en büyük özelliği işte bu! Oynadığınız her maça bir anlam kazandırmak. Ortada öyle über bir senaryo yok, zaten FPS'lerden Oscar'lık senaryolar beklemek saçma olur ama Respawn'ın sürekli olarak ilerlettiği bu senaryo insanı öyle bir bağlıyor ki bir süre sonra atmosfer sizi çepeçevre sarıyor. Titanların o büyüleyici dünyasından kelimenin tam anlamıyla çıkmak istemiyorsunuz. 

Hikayemiz elbette gelecekte geçiyor ve iki gücün birbiriyle savaşmasını anlatıyor. Yaşanabilir gezegenlerdeki bölgeleri ele geçirmeye çalışıyorsunuz. Bu kadar. Yani... cidden olay bu. Şaka yapmıyorum. Bakın ciddiyim diyorum size! 

Peki bu umurumda mı?

Size umurumda olan şeyi söyleyeyim;  Ben Titanfall oynarken binaların duvarlarında koşup, çift zıplama ile düşman titanın üzerine fırlamakla, düşmanları kevgire geçirmekle, patlayan titandan dışarı uçarken "YEHUUUU!" diye bağırmakla o kadar meşguldüm ki maç sonunda konuşan birileri olmasa hikaye olduğunun farkında bile olmayacaktım.

Hikaye modu - neden böyle dediğimi inanın bende bilmiyorum- dokuz bölümden oluşuyor ve aslında sizi çoklu oyuncu bölümlerine hazırlıyor. 

Burada firmanın bize ufak bir vaadi olduğunu da hatırlatmak isterim. Sözüm ona senaryo maçları haftalık, aylık güncellemeler ile genişleyecek ve bize unutulmaz anlar yaşatacakmış. Aslında size söyleyeyim bunu yapmalarına gerek bile yok. Titanfall'a ait olan her bir parça o kadar özel  ve güzel ki ek paket ve DLC olmadan bile sizi uzun süre PC başına kilitleyebilir. Elbette oyuna tonlarca Content ve DLC gelecektir ama bunlara ihtiyacımız yok demeye çalışıyorum. Çünkü Titanfall 'TAM' bir oyun.